ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
της Λιλής Παπαδοπέτρου
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Το θεατρικό παιχνίδι είναι μία μέθοδος που στοχεύει στη βιωματική μάθηση: Μαθαίνουμε καλύτερα όταν κάνουμε πράγματα, όταν εμπλεκόμαστε σε καταστάσεις. Το θεατρικό παιχνίδι επιστρατεύει τη φαντασία και επιχειρεί να βάλει τα παιδιά σε διάφορους ρόλους. Για να αποδώσει χρειάζεται ήπιο κλίμα και αλληλοσεβασμός. Πρέπει ο/η εκπαιδευτικός να είναι εξαιρετικά φιλικός/ή αλλά και προσηλωμένος/η στο στόχο του.
Οι δραστηριότητες θεατρικού παιχνιδιού που προτείνουμε παρακάτω μπορούν να ενταχθούν στο πλαίσιο της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης ή της ευέλικτης ζώνης. Επίσης μπορούν να εφαρμοσθούν σε οποιαδήποτε φάση της σχολικής ζωής ο /η εκπαιδευτικός κρίνει κατάλληλη και να τροποποιηθούν ανάλογα με τις συνθήκες.
1.Χειραψίες
Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες.
της Λιλής Παπαδοπέτρου
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Το θεατρικό παιχνίδι είναι μία μέθοδος που στοχεύει στη βιωματική μάθηση: Μαθαίνουμε καλύτερα όταν κάνουμε πράγματα, όταν εμπλεκόμαστε σε καταστάσεις. Το θεατρικό παιχνίδι επιστρατεύει τη φαντασία και επιχειρεί να βάλει τα παιδιά σε διάφορους ρόλους. Για να αποδώσει χρειάζεται ήπιο κλίμα και αλληλοσεβασμός. Πρέπει ο/η εκπαιδευτικός να είναι εξαιρετικά φιλικός/ή αλλά και προσηλωμένος/η στο στόχο του.
Οι δραστηριότητες θεατρικού παιχνιδιού που προτείνουμε παρακάτω μπορούν να ενταχθούν στο πλαίσιο της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης ή της ευέλικτης ζώνης. Επίσης μπορούν να εφαρμοσθούν σε οποιαδήποτε φάση της σχολικής ζωής ο /η εκπαιδευτικός κρίνει κατάλληλη και να τροποποιηθούν ανάλογα με τις συνθήκες.
1.Χειραψίες
Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες.
Τα παιδιά της μιας ομάδας είναι οι πεζοί και τα παιδιά της άλλης ομάδας είναι τα αυτοκίνητα.
‘Πεζοί’ και ‘αυτοκίνητα’ ανταλλάσσουν χειραψίες όσο πιο εγκάρδια μπορούν.
Επίσης το κάθε παιδί κάνει χειραψία με όσο περισσότερα παιδιά μπορεί από την άλλη ομάδα.
Καθώς σφίγγουν τα χέρια χαμογελούν πλατιά και λένε: «πεζός /αυτοκίνητο» Στόχος: Να αποτυπωθεί η καλή σχέση που πρέπει να υπάρχει μεταξύ πεζών και αυτοκινήτων.
Αν η ατμόσφαιρα της τάξης το επιτρέπει τα παιδιά μπορούν να αλλάξουν ρόλους και να επαναλάβουν τη διαδικασία από την αρχή. Σ’ αυτή την περίπτωση ο στόχος διευρύνεται: αποτυπώνεται η ιδέα ότι όλοι είμαστε και πεζοί και εποχούμενοι.
2.Ας κρατήσουμε τη μπάλα ψηλά.
Χρειάζεται μια μπάλα κι ένα στρόγγυλο τραπεζομάνδηλο.
Ονομάζουμε τη μπάλα ‘καλή συμπεριφορά’ .
Τα παιδιά (μέχρι 10) κάνουν κύκλο κρατώντας τεντωμένο το τραπεζομάνδηλο πάνω στο οποίο βρίσκεται η μπάλα. Τινάζουν προς τα πάνω το τραπεζομάνδηλο μετρώντας 1, 2, 3,…σε κάθε τίναγμα. Προσπαθούν να κρατήσουν τη μπάλα όσο το δυνατόν περισσότερο πάνω στο τραπεζομάνδηλο.
Καλό είναι ο/η εκπαιδευτικός να βοηθήσει τα παιδιά να διαπιστώσουν ότι χρειάζεται κοινή προσπάθεια για να κρατηθεί η μπάλα ψηλά.
Στόχος: Να γίνει αντιληπτό το γεγονός ότι η καλή συμπεριφορά δεν μπορεί παρά να είναι επίτευγμα συλλογικό.
3. Ας αφήσουμε τη μπάλα να μας μιλήσει.
Τα παιδιά με τη σειρά πιάνουν τη μπάλα μιλάνε για λογαριασμό της.
Κάθε παιδί λέει κι έναν κανόνα καλής συμπεριφοράς που να αφορά τους πεζούς και τα αυτοκίνητα. Π.χ. Δεν παρκάρουμε στις διαβάσεις. Δεν περνάμε το δρόμο χωρίς να ελέγξουμε κ.λ.π.
Μπορεί το παιχνίδι να καταλήξει με μια λίστα κανόνων καλής οδικής συμπεριφοράς. Αξιόλογη πηγή είναι η έκδοση του Υπουργείου Μεταφορών και Επικοινωνιών: ‘Η Ζωή βάζει τους Κανόνες’ (www.yme.gr)
Στόχος: Να γίνει αντιληπτό ότι αυτό που λέμε ‘καλή συμπεριφορά’ αποτελείται από πολλούς κανόνες.
Μπορεί να επαναληφθεί η δραστηριότητα 2 ελαφρώς διαφοροποιημένη: Κάθε αριθμός θα σημαίνει ότι η ομάδα εφάρμοσε με επιτυχία έναν ακόμη κανόνα.
Στόχος: Να γίνει αντιληπτό ότι αξίζει να προσπαθείς για όσο το δυνατόν περισσότερη ‘καλή συμπεριφορά’
4. Είμαι ο/η και……..
Τα παιδιά κάθονται σε κύκλο. Φαντάζονται τους εαυτούς τους ενήλικες.
Κάθε παιδί λέει μία πρόταση που αναφέρεται στη δική του καλή συμπεριφορά. Αν δεν γνωρίζονται καλά το πρώτο παιδί λέει:
π.χ. «Είμαι η Μαρία και περνάω από τις διαβάσεις»
Το επόμενο παιδί λέει: «Είσαι η Μαρία και περνάς από τις διαβάσεις. Είμαι ο Γιώργος και δεν παρκάρω στα πεζοδρόμια.»
Το επόμενο παιδί λέει: «Είσαι η Μαρία και περνάς από τις διαβάσεις. Είσαι ο Γιώργος και δεν παρκάρεις στα πεζοδρόμια. Είμαι ο Μιχάλης και προτιμώ το λεωφορείο από το ΙΧ» Έτσι συνεχίζεται το παιχνίδι μέχρι να μιλήσει και το τελευταίο παιδί.
Καλό είναι το παιχνίδι να επαναληφθεί αρχίζοντας με το παιδί που μίλησε τελευταίο.
Αν τα παιδιά γνωρίζονται καλά μεταξύ τους δεν χρειάζεται να λένε τα ονόματά τους.
Δηλαδή: «Εγώ περνάω από τις διαβάσεις.»
«Μαρία, περνάς από τις διαβάσεις. Εγώ δεν παρκάρω στα πεζοδρόμια»
«Μαρία, περνάς από τις διαβάσεις. Γιώργο δεν παρκάρεις στα πεζοδρόμια.
Εγώ προτιμώ το λεωφορείο»
κ.λ.π.
5. Παγωμένες εικόνες
Τα παιδιά χωρίζονται σε ομάδες.
Κάθε ομάδα προετοιμάζει μόνη της μια εικόνα.
Η εικόνα πρέπει να αναπαριστά μία περίπτωση οδικής συμπεριφοράς.
Τα παιδιά προσπαθούν με τη στάση του σώματός τους και την έκφραση του προσώπου τους να δημιουργήσουν μία τρισδιάστατη εικόνα.
Π.χ. Το ένα παιδί παριστάνει το αυτοκίνητο που έχει παρκάρει στο πεζοδρόμιο και τα άλλα τους πεζούς που δυσκολεύονται να περπατήσουν.
Ή
Το ένα παιδί παριστάνει τον/την οδηγό που δίνει προτεραιότητα στους πεζούς και τα άλλα τους πεζούς που διασχίζουν το δρόμο.
Καλό είναι να έχουν συμφωνηθεί εκ των προτέρων τα θέματα που θα ‘απεικονισθούν’
Μία μία οι ομάδες παρουσιάζουν την εικόνα τους στους υπολοίπους, οι οποίοι προσπαθούν να μαντέψουν την κατάσταση που ‘απεικονίζεται’.
Μετά ο/η εκπαιδευτικός ακουμπά ένα ένα τα παιδιά που απαρτίζουν την κάθε εικόνα κι εκείνα λένε τι σκέφτονται οι άνθρωποι ή και τα αντικείμενα που παριστάνουν εκείνη τη στιγμή. (π.χ. το παιδί που παριστάνει το παρκαρισμένο πάνω στη διάβαση αυτοκίνητο μπορεί να λέει: ‘Πόσο ντρέπομαι…’ , το παιδί που παριστάνει τον πεζό που του παραχωρήθηκε προτεραιότητα μπορεί να λέει: ‘Ω, τι ευγένεια!’ κ.λ.π.)
Στόχος: Τα παιδιά να βιώσουν συναισθηματικά τις ‘καλές’ και τις ‘κακές’ μορφές συμπεριφοράς και να εκφράσουν δημόσια τα συναισθήματά τους.
6. Η κάθε εικόνα έχει την ιστορία της
Τα παιδιά χωρίζονται σε ομάδες. Κάθε ομάδα παίρνει μία εικόνα (ζωγραφιά ή φωτογραφία), η οποία απεικονίζει την κατάληξη ενός συμβάντος στο δρόμο.
Τα παιδιά κάθε ομάδας προσπαθούν να φαντασθούν το τι προηγήθηκε.
Π.χ. Η εικόνα δείχνει έναν άνθρωπο πεσμένο στο οδόστρωμα κι ένα αυτοκίνητο σταματημένο μπροστά του.
Τα παιδιά λένε: Δεν πέρασε από τη διάβαση και τον χτύπησε το αυτοκίνητο.
Ή
Το αυτοκίνητο έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα και δεν πρόλαβε να αποφύγει τον πεζό.<
Όσο πιο λεπτομερειακές είναι οι εικόνες τόσο περιορίζονται οι ενδεχόμενες ιστορίες. Έτσι αν η παραπάνω εικόνα δείχνει τον άνθρωπο πεσμένο πάνω σε διαγραμμισμένη διάβαση πεζών, η ιστορία προφανώς θα καταλογίζει φταίξιμο στον οδηγό. Το πόσο λεπτομερειακές θα είναι οι εικόνες εξαρτάται από την ηλικία των παιδιών. Έπειτα τα παιδιά της κάθε ομάδας συνεργάζονται για να ζωγραφίσουν μια εικόνα όπου το ατυχές συμβάν θα είχε αποφευχθεί.
Κάθε ομάδα κρεμάει τις εικόνες της στον πίνακα.
Ένας αντιπρόσωπος από κάθε ομάδα περιγράφει τις ιστορίες των δύο εικόνων της ομάδας του, δηλ. της αρχικής και της ‘διορθωτικής’.
Τελειώνοντας και ανάλογα με την ηλικία τους μπορούν να αποφασίσουν ποια διορθωτική ιστορία ήταν η ‘καλύτερη’, η ‘πιο ρεαλιστική’, η σωστότερη’ κ.α.
Στόχος: Να γίνει αντιληπτό ότι τα ‘ατυχή σύμβαντα’ στους δρόμους μπορούν να αποφεύγονται εφόσον οι άνθρωποι συμπεριφέρονται σωστά.ι
7. Συμπληρώματα φράσεων.
Τα παιδιά φαντάζονται τους εαυτούς τους ενήλικες.
Ο/Η εκπαιδευτικός λέει μία λέξη ή μια σύντομη φράση κάθε φορά που σχετίζεται με την συμπεριφορά των οδηγών.
Τα παιδιά ένα ένα, για κάθε λέξη ή φράση που ακούν δίνουν μια σχετική λέξη ή φράση. Ο/Η εκπαιδευτικός βοηθά αν χρειάζεται.
Π.χ. Εκπαιδευτικός: Κόκκινος σηματοδότης.
Μαθητής 1: Σταματώ.
Ε: Ζώνη ασφαλείας.
Μ2 : Τη φορώ.
Ε: Αλκοόλ.
Μ3 : Δεν οδηγώ.
Ε: Οδηγώ μηχανάκι.
Μ4: Φορώ κράνος
Ε: Πλησιάζω σε STOP
Μ5: Σταματώ και ελέγχω.
κ.λ.π.
Τα παιδιά πρέπει μετά να επαναλάβουν τη διαδικασία χωρίς τη συμμετοχή του/της εκπαιδευτικού. Μιλούν το ένα μετά το άλλο προσπαθώντας να θυμηθούν και να επαναλάβουν τις φράσεις που ειπώθηκαν. Κάνουν δηλ. κάτι που μοιάζει με άσκηση μνήμης.
Όποιος αργοπορεί και σπάει τη ροή της άσκησης ‘τιμωρείται’: πρέπει μόνος του να σκεφθεί ένα ζευγάρι φράσεων και να το πει όταν έρθει πάλι η σειρά του. Το νέο ζευγάρι φράσεων ενσωματώνεται στο σύνολο των υπολοίπων.
Η άσκηση μπορεί να επαναληφθεί με τα ίδια ακριβώς ζευγάρια φράσεων αλλά με αυξανόμενη ταχύτητα κάθε φορά.
Στόχος: Η σωστή οδική συμπεριφορά να ‘απομνημονευθεί’ και να ‘αυτοματοποιηθεί’.
Πηγή: www.enosipezon.gr
‘Πεζοί’ και ‘αυτοκίνητα’ ανταλλάσσουν χειραψίες όσο πιο εγκάρδια μπορούν.
Επίσης το κάθε παιδί κάνει χειραψία με όσο περισσότερα παιδιά μπορεί από την άλλη ομάδα.
Καθώς σφίγγουν τα χέρια χαμογελούν πλατιά και λένε: «πεζός /αυτοκίνητο» Στόχος: Να αποτυπωθεί η καλή σχέση που πρέπει να υπάρχει μεταξύ πεζών και αυτοκινήτων.
Αν η ατμόσφαιρα της τάξης το επιτρέπει τα παιδιά μπορούν να αλλάξουν ρόλους και να επαναλάβουν τη διαδικασία από την αρχή. Σ’ αυτή την περίπτωση ο στόχος διευρύνεται: αποτυπώνεται η ιδέα ότι όλοι είμαστε και πεζοί και εποχούμενοι.
2.Ας κρατήσουμε τη μπάλα ψηλά.
Χρειάζεται μια μπάλα κι ένα στρόγγυλο τραπεζομάνδηλο.
Ονομάζουμε τη μπάλα ‘καλή συμπεριφορά’ .
Τα παιδιά (μέχρι 10) κάνουν κύκλο κρατώντας τεντωμένο το τραπεζομάνδηλο πάνω στο οποίο βρίσκεται η μπάλα. Τινάζουν προς τα πάνω το τραπεζομάνδηλο μετρώντας 1, 2, 3,…σε κάθε τίναγμα. Προσπαθούν να κρατήσουν τη μπάλα όσο το δυνατόν περισσότερο πάνω στο τραπεζομάνδηλο.
Καλό είναι ο/η εκπαιδευτικός να βοηθήσει τα παιδιά να διαπιστώσουν ότι χρειάζεται κοινή προσπάθεια για να κρατηθεί η μπάλα ψηλά.
Στόχος: Να γίνει αντιληπτό το γεγονός ότι η καλή συμπεριφορά δεν μπορεί παρά να είναι επίτευγμα συλλογικό.
3. Ας αφήσουμε τη μπάλα να μας μιλήσει.
Τα παιδιά με τη σειρά πιάνουν τη μπάλα μιλάνε για λογαριασμό της.
Κάθε παιδί λέει κι έναν κανόνα καλής συμπεριφοράς που να αφορά τους πεζούς και τα αυτοκίνητα. Π.χ. Δεν παρκάρουμε στις διαβάσεις. Δεν περνάμε το δρόμο χωρίς να ελέγξουμε κ.λ.π.
Μπορεί το παιχνίδι να καταλήξει με μια λίστα κανόνων καλής οδικής συμπεριφοράς. Αξιόλογη πηγή είναι η έκδοση του Υπουργείου Μεταφορών και Επικοινωνιών: ‘Η Ζωή βάζει τους Κανόνες’ (www.yme.gr)
Στόχος: Να γίνει αντιληπτό ότι αυτό που λέμε ‘καλή συμπεριφορά’ αποτελείται από πολλούς κανόνες.
Μπορεί να επαναληφθεί η δραστηριότητα 2 ελαφρώς διαφοροποιημένη: Κάθε αριθμός θα σημαίνει ότι η ομάδα εφάρμοσε με επιτυχία έναν ακόμη κανόνα.
Στόχος: Να γίνει αντιληπτό ότι αξίζει να προσπαθείς για όσο το δυνατόν περισσότερη ‘καλή συμπεριφορά’
4. Είμαι ο/η και……..
Τα παιδιά κάθονται σε κύκλο. Φαντάζονται τους εαυτούς τους ενήλικες.
Κάθε παιδί λέει μία πρόταση που αναφέρεται στη δική του καλή συμπεριφορά. Αν δεν γνωρίζονται καλά το πρώτο παιδί λέει:
π.χ. «Είμαι η Μαρία και περνάω από τις διαβάσεις»
Το επόμενο παιδί λέει: «Είσαι η Μαρία και περνάς από τις διαβάσεις. Είμαι ο Γιώργος και δεν παρκάρω στα πεζοδρόμια.»
Το επόμενο παιδί λέει: «Είσαι η Μαρία και περνάς από τις διαβάσεις. Είσαι ο Γιώργος και δεν παρκάρεις στα πεζοδρόμια. Είμαι ο Μιχάλης και προτιμώ το λεωφορείο από το ΙΧ» Έτσι συνεχίζεται το παιχνίδι μέχρι να μιλήσει και το τελευταίο παιδί.
Καλό είναι το παιχνίδι να επαναληφθεί αρχίζοντας με το παιδί που μίλησε τελευταίο.
Αν τα παιδιά γνωρίζονται καλά μεταξύ τους δεν χρειάζεται να λένε τα ονόματά τους.
Δηλαδή: «Εγώ περνάω από τις διαβάσεις.»
«Μαρία, περνάς από τις διαβάσεις. Εγώ δεν παρκάρω στα πεζοδρόμια»
«Μαρία, περνάς από τις διαβάσεις. Γιώργο δεν παρκάρεις στα πεζοδρόμια.
Εγώ προτιμώ το λεωφορείο»
κ.λ.π.
5. Παγωμένες εικόνες
Τα παιδιά χωρίζονται σε ομάδες.
Κάθε ομάδα προετοιμάζει μόνη της μια εικόνα.
Η εικόνα πρέπει να αναπαριστά μία περίπτωση οδικής συμπεριφοράς.
Τα παιδιά προσπαθούν με τη στάση του σώματός τους και την έκφραση του προσώπου τους να δημιουργήσουν μία τρισδιάστατη εικόνα.
Π.χ. Το ένα παιδί παριστάνει το αυτοκίνητο που έχει παρκάρει στο πεζοδρόμιο και τα άλλα τους πεζούς που δυσκολεύονται να περπατήσουν.
Ή
Το ένα παιδί παριστάνει τον/την οδηγό που δίνει προτεραιότητα στους πεζούς και τα άλλα τους πεζούς που διασχίζουν το δρόμο.
Καλό είναι να έχουν συμφωνηθεί εκ των προτέρων τα θέματα που θα ‘απεικονισθούν’
Μία μία οι ομάδες παρουσιάζουν την εικόνα τους στους υπολοίπους, οι οποίοι προσπαθούν να μαντέψουν την κατάσταση που ‘απεικονίζεται’.
Μετά ο/η εκπαιδευτικός ακουμπά ένα ένα τα παιδιά που απαρτίζουν την κάθε εικόνα κι εκείνα λένε τι σκέφτονται οι άνθρωποι ή και τα αντικείμενα που παριστάνουν εκείνη τη στιγμή. (π.χ. το παιδί που παριστάνει το παρκαρισμένο πάνω στη διάβαση αυτοκίνητο μπορεί να λέει: ‘Πόσο ντρέπομαι…’ , το παιδί που παριστάνει τον πεζό που του παραχωρήθηκε προτεραιότητα μπορεί να λέει: ‘Ω, τι ευγένεια!’ κ.λ.π.)
Στόχος: Τα παιδιά να βιώσουν συναισθηματικά τις ‘καλές’ και τις ‘κακές’ μορφές συμπεριφοράς και να εκφράσουν δημόσια τα συναισθήματά τους.
6. Η κάθε εικόνα έχει την ιστορία της
Τα παιδιά χωρίζονται σε ομάδες. Κάθε ομάδα παίρνει μία εικόνα (ζωγραφιά ή φωτογραφία), η οποία απεικονίζει την κατάληξη ενός συμβάντος στο δρόμο.
Τα παιδιά κάθε ομάδας προσπαθούν να φαντασθούν το τι προηγήθηκε.
Π.χ. Η εικόνα δείχνει έναν άνθρωπο πεσμένο στο οδόστρωμα κι ένα αυτοκίνητο σταματημένο μπροστά του.
Τα παιδιά λένε: Δεν πέρασε από τη διάβαση και τον χτύπησε το αυτοκίνητο.
Ή
Το αυτοκίνητο έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα και δεν πρόλαβε να αποφύγει τον πεζό.<
Όσο πιο λεπτομερειακές είναι οι εικόνες τόσο περιορίζονται οι ενδεχόμενες ιστορίες. Έτσι αν η παραπάνω εικόνα δείχνει τον άνθρωπο πεσμένο πάνω σε διαγραμμισμένη διάβαση πεζών, η ιστορία προφανώς θα καταλογίζει φταίξιμο στον οδηγό. Το πόσο λεπτομερειακές θα είναι οι εικόνες εξαρτάται από την ηλικία των παιδιών. Έπειτα τα παιδιά της κάθε ομάδας συνεργάζονται για να ζωγραφίσουν μια εικόνα όπου το ατυχές συμβάν θα είχε αποφευχθεί.
Κάθε ομάδα κρεμάει τις εικόνες της στον πίνακα.
Ένας αντιπρόσωπος από κάθε ομάδα περιγράφει τις ιστορίες των δύο εικόνων της ομάδας του, δηλ. της αρχικής και της ‘διορθωτικής’.
Τελειώνοντας και ανάλογα με την ηλικία τους μπορούν να αποφασίσουν ποια διορθωτική ιστορία ήταν η ‘καλύτερη’, η ‘πιο ρεαλιστική’, η σωστότερη’ κ.α.
Στόχος: Να γίνει αντιληπτό ότι τα ‘ατυχή σύμβαντα’ στους δρόμους μπορούν να αποφεύγονται εφόσον οι άνθρωποι συμπεριφέρονται σωστά.ι
7. Συμπληρώματα φράσεων.
Τα παιδιά φαντάζονται τους εαυτούς τους ενήλικες.
Ο/Η εκπαιδευτικός λέει μία λέξη ή μια σύντομη φράση κάθε φορά που σχετίζεται με την συμπεριφορά των οδηγών.
Τα παιδιά ένα ένα, για κάθε λέξη ή φράση που ακούν δίνουν μια σχετική λέξη ή φράση. Ο/Η εκπαιδευτικός βοηθά αν χρειάζεται.
Π.χ. Εκπαιδευτικός: Κόκκινος σηματοδότης.
Μαθητής 1: Σταματώ.
Ε: Ζώνη ασφαλείας.
Μ2 : Τη φορώ.
Ε: Αλκοόλ.
Μ3 : Δεν οδηγώ.
Ε: Οδηγώ μηχανάκι.
Μ4: Φορώ κράνος
Ε: Πλησιάζω σε STOP
Μ5: Σταματώ και ελέγχω.
κ.λ.π.
Τα παιδιά πρέπει μετά να επαναλάβουν τη διαδικασία χωρίς τη συμμετοχή του/της εκπαιδευτικού. Μιλούν το ένα μετά το άλλο προσπαθώντας να θυμηθούν και να επαναλάβουν τις φράσεις που ειπώθηκαν. Κάνουν δηλ. κάτι που μοιάζει με άσκηση μνήμης.
Όποιος αργοπορεί και σπάει τη ροή της άσκησης ‘τιμωρείται’: πρέπει μόνος του να σκεφθεί ένα ζευγάρι φράσεων και να το πει όταν έρθει πάλι η σειρά του. Το νέο ζευγάρι φράσεων ενσωματώνεται στο σύνολο των υπολοίπων.
Η άσκηση μπορεί να επαναληφθεί με τα ίδια ακριβώς ζευγάρια φράσεων αλλά με αυξανόμενη ταχύτητα κάθε φορά.
Στόχος: Η σωστή οδική συμπεριφορά να ‘απομνημονευθεί’ και να ‘αυτοματοποιηθεί’.
Πηγή: www.enosipezon.gr